افزایش خانه‌های اشتراکی بخاطر فقر جامعه

افزایش مشکلات اقتصادی خانواده‌ها را به خانه‌های اشتراکی سوق داده و به اعتقاد کارشناسان، این سبک زندگی می‌تواند باعث افزایش جرائم و فسادهای اخلاقی شود.

اردشیر گراوند، جامعه‌شناس و پژوهشگر اجتماعی، نسبت به افزایش خانه‌های اشتراکی به دلیل مشکلات اقتصادی هشدار داده و آن را عاملی برای رشد فساد اخلاقی و جرائم جنسی و جسمی می‌داند. وی معتقد است که خانه‌های اشتراکی، که به دلیل ناتوانی خانواده‌ها در تأمین مسکن مستقل رواج یافته‌اند، بر الگوهای رفتاری و تعاملات خانوادگی اثر منفی گذاشته و در نهایت می‌تواند به بروز انواع بزهکاری‌ها دامن بزند.

اردشیر گراوند، جامعه‌شناس و پژوهشگر اجتماعی، به بررسی رواج الگوی زندگی در خانه‌های اشتراکی پرداخته و این پدیده را نتیجه‌ای از فشارهای اقتصادی و ناتوانی خانواده‌ها در تأمین مسکن مستقل می‌داند. به گفته وی، خانواده‌ها تحت فشار اقتصادی ناچار به انتخاب این نوع زندگی شده‌اند؛ الگویی که به دلیل افزایش هزینه‌های مسکن و کاهش درآمدها به جامعه تحمیل شده است.

پیامدهای زندگی در خانه‌های اشتراکی بر الگوی تعاملات خانوادگی

گراوند با اشاره به تغییرات اجتماعی و اقتصادی دهه‌های اخیر، تأکید می‌کند که سبک زندگی در ایران دچار تحولات بنیادین شده و زندگی خانوادگی به گونه‌ای است که حریم شخصی بیشتری نسبت به گذشته مورد توجه قرار می‌گیرد. او اشاره می‌کند که در گذشته، حضور چند فرزند در یک اتاق امری عادی بوده، اما نسل جدید به چنین زندگی عادت ندارد و سکونت دو خانواده در یک خانه می‌تواند زمینه‌ساز تعارضات و تنش‌های متعدد شود. وی اضافه می‌کند که خانه‌های اشتراکی تعاملات اجتماعی و الگوهای رفتاری را تغییر داده و در نهایت به بروز آسیب‌های روانی و اجتماعی دامن می‌زند.

هشدار درباره افزایش جرائم و فساد اخلاقی در خانه‌های اشتراکی

به باور این جامعه‌شناس، خانه‌های اشتراکی به دلیل فقدان حریم خصوصی و تغییر الگوی تعاملات خانوادگی، زمینه‌ساز افزایش جرائم و فسادهای اخلاقی هستند. وی توضیح می‌دهد که وقتی دو خانواده در یک خانه زندگی می‌کنند، احتمال مواجهه ناخواسته افراد با یکدیگر افزایش یافته و به دلیل عدم آشنایی با این سبک زندگی، احتمال بروز رفتارهای ناپسند و خشونت‌های خانگی افزایش می‌یابد.

تأثیر مشکلات اقتصادی بر سبک زندگی خانواده‌ها

گراوند در تحلیل خود به بحران اقتصادی و تأثیر آن بر زندگی خانوارها اشاره می‌کند. وی معتقد است که از دهه ۷۰ تاکنون، سبک زندگی در ایران تحت‌تأثیر شرایط اقتصادی و افزایش باسوادی و آگاهی از حقوق فردی، دچار تغییر شده است. اکنون، حدود ۳۵ درصد از خانوارهای ایرانی هیچ شاغلی ندارند و برای گذران زندگی خود، ناچار به روی آوردن به الگوهای جدیدی مانند خانه‌های اشتراکی هستند. در نتیجه این شرایط، خانواده‌ها برای تأمین نیازهای اولیه خود دچار مشکلات عمده‌ای شده‌اند که فشار روانی و اجتماعی شدیدی بر جامعه تحمیل کرده است.

افزایش جرائم و بزهکاری در خانه‌های اشتراکی و مسکن مهر

گراوند با اشاره به مشاعات و مسائل اخلاقی خانه‌های اشتراکی، تأکید می‌کند که این سبک زندگی می‌تواند باعث افزایش انواع جرائم و فسادهای اجتماعی و اخلاقی شود. وی به مسکن مهر اشاره کرده و توضیح می‌دهد که حتی در این منازل که به‌صورت مستقل ساخته شده‌اند نیز بزهکاری افزایش یافته است. وی هشدار می‌دهد که در خانه‌های اشتراکی، احتمال افزایش جرائم جنسی، جسمی و اجتماعی به مراتب بیشتر است و باید به بررسی دقیق‌تر این مسئله و پیامدهای احتمالی آن پرداخته شود.